#

Wat baten nu nog klanken,
of gebaren, groot of klein,
als gedachten als springplanken
jouw woorden steeds voor zijn?

Ik zie steeds in je ogen
een verleden dat verdwijnt
want wat ik steeds beoogde
wordt door jou steeds ondermijnd.

Het is geen mededogen
dat je zoveel verzwijgt.
Hoe kan een mens gedogen

Die zoveel te slikken krijgt?
Want elke list, door jou gewogen
maakt jou steeds minder tot mijn.

Bart, 26/6/2014