Op 22 mei werd ik de trotse vader van dochter Isobel, wier foto op dit moment mijn facebookprofiel siert maar die ik hier voorlopig nog niet ga plaatsen. Het moet gezegd, een kind krijgen is zonder meer de meest overweldigende ervaring die ik al heb mogen meemaken in mijn leven. Dat kleine wezentje, oh zo teer maar nu al met een eigen karaktertje, slaapt op dit moment op de borst van haar moeder in de zetel achter mij. Want ook de moeder is (net als de vader, maar toch meer), door de vele slapeloze nachten en het nooit echt kunnen doorslapen door de borstvoeding, zeer moe. We zouden het echter niet anders gewild hebben, want klagen moeten we tot nu toe absoluut niet riskeren: Isobel trekt haar mooie mond alleen open als er gegronde redenen voor zijn, zoals honger, gevulde pampers (soms lijkt het wel of ze het wereldrecord pampers vullen op één dag wil breken, een gegeven dat andere ouders zonder twijfel ook kennen).
En nu wacht ik dus tot Isobel haar laatste voeding krijgt, om nadien moeder de vrouw even de kans te geven te bekomen voordat de nacht begint. Want ook vaders kunnen af en toe wat helpen. Als we het kleintje tenminste ook eens mogen vasthouden 🙂 En wat doet een mens dan… zijn blog na lange tijd nog eens updaten.
Ik kan het iedereen aanraden, vader worden. (en hetzelfde voor de moeders).
Under A Tree 
Gelezen en goedgekeurd.